Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ważny, poruszający reportaż o tym do czego zdolny jest Kościół katolicki w imię Boga i z Bogiem na ustach. Książka obowiązkowa dla każdego katolika, a zwłaszcza dla tych ortodoksyjnych, ale mam świadomość, że w tej ostatniej grupie mało kto sięgnie po tę książkę i po przeczytaniu wyciągnie prawidłowe wnioski.
Jedyne, co mi odrobinę przeszkadzało to odautorskie komentarze, mające na celu wywołanie określonego wrażenia i skierowanie myślenia czytelnika na określone tory. Zdecydowanie wolę reportaże, w których autor jest bezstronny i nie wplata w treść prywatnych opinii. Moim zdaniem, czytelnik reportażu sam potrafi wyciągnąć wnioski z tego co czyta i skonfrontować je z własną sytuacją.

Ważny, poruszający reportaż o tym do czego zdolny jest Kościół katolicki w imię Boga i z Bogiem na ustach. Książka obowiązkowa dla każdego katolika, a zwłaszcza dla tych ortodoksyjnych, ale mam świadomość, że w tej ostatniej grupie mało kto sięgnie po tę książkę i po przeczytaniu wyciągnie prawidłowe wnioski.
Jedyne, co mi odrobinę przeszkadzało to odautorskie komentarze,...

Jedenasty tom losów Poldarków przynosi w końcu ożywienie i kilka znaczących zwrotów akcji, co dowodzi, że autorowi, kolokwialnie mówiąc nie wyczerpała się twórcza bateryjka....
Niestety mamy tu dwie śmierci przedstawicieli młodszego pokolenia, co potwierdza moją wcześniejszą teorię o tym, że autor nie miał pomysłu jak poprowadzić i rozwijać losy następców Demelzy i Rossa. A szkoda, bo nieżyjący bohaterowie do tej pory dodawali kolorytu powieści i niejednokrotnie inicjowali kluczowe i ważne dla fabuły sytuacje.
Wyjątkowo nie nudziły mnie opisy bitew, posunięć generałów, analizy przebiegu wojny z Napoleonem, a jest tego w tej części dużo. Niestety niezmiennie nudziła mnie Clowance i jej infantylne zachowanie. Nadal uważam, że nie pasowała do ambitnego, przedsiębiorczego, odważnego Stephena Carringtona, podobnie jak słodziutka, puściutka Cuby nie pasowała do Jeremy'ego. Kolejne kobiety sagi czyli Selina i Harriet odgrywają role trzeciorzędowe, o ile jeszcze Harriet pod koniec trochę wnosi do fabuły, a przez całą powieść gdzieś w tle się przewija, o tyle Selina jest zupełnie zbędna. Demelza, to Demelza od początku ma jedną, dobrze określoną rolę i konsekwentnie ją odgrywa, niczym nie zaskakuje. Bella jest dziewczynką, a jej poczynania w Paryżu, to jakiś wypadek przy pracy autora.
Ogólnie tom polecam. Czytało się przyjemnie i z zaciekawieniem, przede wszystkim ze względu na nieoczywiste rozwiązania fabularne.

Jedenasty tom losów Poldarków przynosi w końcu ożywienie i kilka znaczących zwrotów akcji, co dowodzi, że autorowi, kolokwialnie mówiąc nie wyczerpała się twórcza bateryjka....
Niestety mamy tu dwie śmierci przedstawicieli młodszego pokolenia, co potwierdza moją wcześniejszą teorię o tym, że autor nie miał pomysłu jak poprowadzić i rozwijać losy następców Demelzy i Rossa. A...

Nie będę się wysilać i szukać pozytywów tego pseudo-tekstu, którego nie nazwę książką, gdyż byłaby to obraza dla książek. Żenujące żarty, których nawet prowadzący "Familiadę" by się wstydził. Kompletny brak korekty, co jest o tyle zabawne, że w jednym z rozdziałów autor naśmiewa się z błędów językowych polskich polityków, przy okazji nie widząc własnych. Do tego lektor (słuchałam w audio) również owych błędów nie dostrzega, czytając tak, jak zostało napisane.
Jeśli chodzi o wartość faktograficzną i historyczną, żadna rewelacja. Wszystko już było w innych tego typu książkach, ale w zdecydowanie lepszym wydaniu.
Rozumiem zamysł tej książki: porzućmy patos i pompatyczne opisy i porozmawiajmy o historii na wesoło. Niestety to też trzeba umieć, inaczej wychodzi jak w tym przypadku: żenująco, infantylnie, prostacko i wulgarnie..... Odbrązawiając nasze dzieje w ten sposób, popadamy ze skrajności w skrajność zakładając, że czytelnik to bezmózgi prostak.
Nie lubię lekceważenia czytelnika, prostackich żartów, pretensjonalnego stylu i dygresji na siłę, które mają sugerować, że autor jest oczytany i obeznany w różnych tematach, a ostatecznie czynią go przemądrzałym arogantem, który zjadł wszystkie rozumy, dlatego szczerze nie polecam "tego czegoś". Szkoda czasu i nerwów.

Nie będę się wysilać i szukać pozytywów tego pseudo-tekstu, którego nie nazwę książką, gdyż byłaby to obraza dla książek. Żenujące żarty, których nawet prowadzący "Familiadę" by się wstydził. Kompletny brak korekty, co jest o tyle zabawne, że w jednym z rozdziałów autor naśmiewa się z błędów językowych polskich polityków, przy okazji nie widząc własnych. Do tego lektor...